Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ

Γράφει ο ΛΥΚΙΟΣ.


 Από τα αρχαία ακόμη χρόνια, όλες οι κοινωνίες προστάτευαν την εύρυθμη λειτουργία τους, με την εφαρμογή των νόμων που τις διείπαν.  Χρησιμοποιούσαν για τον σκοπό αυτό τα όργανα απονομής δικαίου (δικαστήρια) και τα όργανα επιβολής του νόμου (αστυνομία).
  Η αστυνομία λοιπόν είναι ο αναγκαίος εκείνος θεσμός, που διασφαλίζει την ομαλή λειτουργία μιας οργανωμένης κοινωνίας, με την εφαρμογή στην πράξη όσων οι νόμοι ορίζουν, ενώ ταυτόχρονα προστατεύει την ειρήνη και την αρμονική συνοχή των μελών της. Έτσι ο ρόλος που η αστυνομία διαδραματίζει σε κάθε κοινωνία, είναι βασικός και εδραίος, ενώ η αξία της μέσα σε αυτήν, υψηλή, θεμελιώδης και αναγκαία.

 Το καθήκον των αστυνομικών είναι υψηλής κοινωνικής προσφοράς, διότι εκ φύσεως της αποστολής τους, οφείλουν να εκτίθενται σε κινδύνους, οι οποίοι θεωρούνται απαράδεκτοι για τους πολίτες, αλλά παραδεκτοί για αυτούς! Οφείλουν δηλαδή να αντιμετωπίσουν και να αποκρούσουν όλους τους κινδύνους που απειλούν την ευρυθμία της κοινωνίας και ιδίως αυτούς που απειλούν την φυσική υπόσταση των μελών της, δηλαδή την ζωή και την σωματική ακαιρεότητα των πολιτών, καθώς και την υλική και πνευματική τους περιουσία.

 Η διασφάλιση του υπέρτατου αγαθού, της ζωής δηλαδή των πολιτών, καλούνται από την κοινωνία να το προασπίσουν οι αστυνομικοί, προτάσσοντας τον ίδιο τους τον εαυτό, δηλαδή την δική τους ζωή, προς αυτό τον σκοπό. Επειδή ακριβώς η κοινωνία ανέχεται και απαιτεί το ρίσκο της ζωής του αστυνομικού, για να μην κινδυνεύσει αυτή των πολιτών, ο ρόλος του αστυνομικού είναι κατ’ αρχήν ηρωικός και κατ’ απαίτησιν υπεράνθρωπος, αφού καλείται να υπερνικήσει το αρχέγονο αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Αυτή και μόνη η φύση του επαγγέλματος αυτού, το κατατάσσει στα λειτουργήματα υπέρ της κοινωνίας και στην υψηλότερη κατάταξη σε σχέση με τα υπόλοιπα, αφού επενδύει προς θυσία το υπέρτατο ατομικό αγαθό, προς όφελος τρίτων.
 Για αυτούς τους βασικούς λόγους, οι αστυνομικοί αποτελούν σήμερα ένα καταξιωμένο και αγαπητό επάγγελμα-λειτούργημα, το οποίο απολαμβάνει τον σεβασμό των πολιτών και της πολιτείας. Στις ΗΠΑ ο απλός αστυφύλακας περιπολίας δεν ονομάζεται patrol policeman, αλλά police officer (δηλαδή «αξιωματικός») τιμητικά!
  Στην πολύπαθη Ελλάδα μας, τα πράγματα απέχουν πολύ από τα παραπάνω αναφερόμενα!
Η Ελληνική Αστυνομία, ήταν πάντοτε ένα εργαλείο ταγμένο στην διάθεση της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας (κυβέρνησης) και ποτέ μια ανεξάρτητη αρχή στην υπηρεσία της δικαιοσύνης.
 Παρότι κατά την Ποινική Δικονομία, η Αστυνομία υπάγεται στις εντολές της Εισαγγελίας (δηλαδή της Δικαιοσύνης), αυτή εκτελεί οδηγίες και εντολές από την πολιτική της ηγεσία (υπουργό) που πολλές φορές είναι αντίθετες στον νόμο και την δικαιοσύνη! Οι πολιτικοί της εκτελεστικής εξουσίας, προκειμένου να ελέγχουν την Αστυνομία και να την κατευθύνουν αυτοί σύμφωνα με τα κομματικά και πολιτικά τους συμφέροντα, διέμβαλλαν με τον κομματισμό, την αναξιοκρατία και την διαβλητότητα σε όλες τις εσωτερικές διεργασίες και υποδομές του, το Σώμα.
  Από το 1985, που ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου διέλυσε και ενοποίησε τα σώματα της Ελληνικής Χωροφυλακής και της Αστυνομίας Πόλεων ιδρύοντας την Ελληνική Αστυνομία, φροντίστηκε να απαλειφθούν τα θετικά στοιχεία που χαρακτήριζαν κάθε ένα από αυτά τα σώματα και να παραμείνουν μόνο τα αρνητικά που τα βάραιναν! Έτσι φτιάχτηκε ένα νόθο έκτρωμα, που αποστερήθηκε από την παράδοση και το ύφος που είχε, καταβαραθρώνοντας την συνοχή και την πειθαρχεία εντός της νεοσύστατης αυτής Αστυνομίας. Όπως ήταν αναμενόμενο, ξεκίνησαν οι «κόντρες» και ο αθέμιτος ανταγωνισμός εντός της. Οι αξιωματικοί χωρίστηκαν σε «κλίκες» και διχάστηκαν. Ο κομματισμός ήλθε για να διαβρώσει ακόμη περισσότερο την κατάσταση και η εξάρτηση και δοσοληψία με κομματικούς μηχανισμούς,  ήταν πλέον ο κανόνας. Η πρόσληψη στην Αστυνομία γινόταν πάντα με κομματικά κριτήρια. Η είσοδος στην Σχολή Υπαστυνόμων (Αξιωματικών) επίσης με κομματικά κριτήρια. Οι τοποθετήσεις και μεταθέσεις, εξίσου με κομματικά κριτήρια.
 Κάθε έννοια δικαίου μέσα στον Σώμα της Ελληνικής Αστυνομίας εξαφανίσθηκε! Η ασυδοσία των διοικούντων, δεν έβρισκε και δεν βρίσκει ακόμη και σήμερα όριο σε κανονισμούς και νόμους. Η εκβίαση των κατωτέρων από τους προϊσταμένους τους, κατά παράβαση κάθε κανονισμού και νόμου, είναι ο κανόνας. Ο έλεγχος υπάρχει μόνο για να τιμωρείται αυστηρά το κατώτερο προσωπικό, ενώ το ανώτερο σιωπηρώς προστατεύεται. Η «ομερτά» (νόμος της σιωπής) μέσα στην Αστυνομία, είναι εντονότερη απ’ ότι στην μαφία! Οι επίορκοι και διεφθαρμένοι αξιωματικοί, μάλλον πλεονάζουν. Η δουλικότητα και οσφυοκαμψία τους σε κομματικά και επιχειρηματικά συμφέροντα, είναι προκλητική!
Η ιδιοτελής πρακτική των αξιωματικών «καριέρας» -και όχι ικανότητας-, θέτουν ως υπέρτατη αξία το ίδιον όφελος και την φιλοδοξία τους για αναρρίχηση αντί παροχών, ενώ στον βωμό τους θυσιάζουν ανερυθρίαστα, κατώτερους μάχιμους αστυνομικούς, που χάνουν ακόμη και την ζωή τους προκειμένου αυτοί να κερδίσουν έστω και λίγη εύνοια…
  Η επετηρίδα, μαζί με την μαζικοποιημένη και χωρίς αντικειμενικά κριτήρια (πανελλήνιες εξετάσεις) εισαγωγή των δοκίμων στις σχολές της αστυνομίας, είναι οι δύο μεγάλοι πυλώνες της αναξιοκρατίας στην σημερινή ΕΛ.ΑΣ.  Η μη κατάρτιση χάρτας αστυνομικών προσόντων, βάσει των οποίων θα επιλέγονται και θα κρίνονται οι αστυνομικοί, κάνει την ΕΛ.ΑΣ.  στελεχωμένη από εντελώς ακατάλληλους ανθρώπους για το επάγγελμα-λειτούργημα του αστυνομικού. Η λογική της απαξίωσης της ατομικής ικανότητος και η αποθάρρυνση των έντιμων, ικανών και ηθικών στελεχών, κάνει τους καλούς αστυνομικούς, απρόθυμους και ανενεργούς! Κάνει επίσης την πλειονότητα των αστυνομικών σήμερα, να πιστεύουν ότι βρίσκονται στο Σώμα για να το υπηρετούν «εκ του ασφαλούς» από τις καρέκλες των γραφείων τους, καταγράφοντας τους «δείκτες εγκληματικότητας»…ως γραφιάδες δημόσιοι υπάλληλοι!
  Το αστυνομικό επάγγελμα, απαιτεί εκτός των άλλων προσόντων, την ακαιρεότητα του χαρακτήρα, το θάρρος, την αυξημένη αίσθηση δικαίου και την ηθική εντιμότητα. Οι «πειρασμοί» δελεάζουν τον αστυνομικό και αυτός θα πρέπει να μπορεί να αντιστέκεται, αφού γι’ αυτόν η εντιμότητα και το δίκαιο είναι υψηλότερης αξίας από την ύλη και το χρήμα. Οι ηθικοί αυτοί φραγμοί του αστυνομικού, είναι η εσχάτη θωράκιση και τελευταία ελπίδα μιάς παραπαίουσας και διεφθαρμένης κοινωνίας, όπως η δική μας.     Όμως το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα της χώρας μας, φρόντισε πάντοτε να μην ανταμείβει σωστά και επαρκώς τους αστυνομικούς, ούτε ηθικά, αλλά ούτε και υλικά (μισθοί). Τους θέλει επιρρεπείς και υποτελείς σε χρηματικούς πειρασμούς και συνεπώς στην διαφθορά.
 Εντέλει όταν έχουμε ανεπαρκείς, ανίκανους, υποτελείς, δουλικούς και διεφθαρμένους αστυνομικούς, τότε τι επωφελείται;
 Μα φυσικά το έγκλημα, η διαπλοκή και η παραβατικότητα! Η απαξίωση των νόμων και του κράτους. Και τότε νομοτελειακά, έρχεται η κατάρρευση της κοινωνίας μας…
Όλα αυτά, γιατί;
Όλα αυτά, για να μπορούν οι αναίσχυντοι πολιτικοί που εξουσιάζουν την χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες, να παρανομούν ανεμπόδιστα, να διαφθείρουν απερίσπαστα και να υπονομεύουν το Έθνος. Με λίγα λόγια, να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε, ενώ ο ελληνικός λαός ακόμη προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι συνέβη έτσι ξαφνικά! Την ίδια στιγμή που μάλιστα, αυτοί οι ίδιοι, «πουλάνε» λύσεις και ελπίδες για διέξοδο από την κρίση που, οι ίδιοι συνειδητά προκάλεσαν…
Όμως επειδή οι επόμενες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας μας, προβλέπονται κρίσιμες, οι Έλληνες αστυνομικοί καλούνται να συνέλθουν και να συνειδητοποιήσουν τον ρόλο που η κοινωνία τους απέδωσε, την προσμονή που έχει από αυτούς και τον λόγο για τον οποίο με τόσες θυσίες τους πληρώνει, έστω και με αυτά τα ελάχιστα χρήματα. Πρέπει να φανούν αντάξιοι του ρόλου τους, αφού η αστυνομία αποτελεί το έσχατο ανάχωμα της εμπιστοσύνης των πολιτών στο κράτος. Είναι το καταφύγιο του αδικημένου, του φοβισμένου και του κατατρεγμένου από το έγκλημα, συμπολίτη τους.
  Το κατώτερο προσωπικό της ΕΛ.ΑΣ., που εκτίθεται διαρκώς σε κινδύνους και εμπράκτως θυσιάζεται για την προστασία των πολιτών, σε αντίθεση με τους υψηλόβαθμους αποστασιοποιημένους από την απτή πραγματικότητα αξιωματικούς, οι οποίοι «παίζουν» τα ιδιοτελή και καιροσκοπικά κομματικά και πολιτικά «παιχνίδια» προσκυνώντας τους πολιτικούς τους προϊσταμένους, θα έρθει η στιγμή που θα κληθούν από το ακραιφνές καθήκον τους να γυρίσουν την πλάτη στους επίορκους και προδότες προϊσταμένους τους και να συνταχθούν στο πλευρό των Ελλήνων πολιτών. Ίσως είναι κοντά η ώρα που θα πρέπει να τιμήσουν τον όρκο τους, τιμωρώντας τους εσωτερικούς τους εχθρούς πρώτα και έπειτα να επιτελέσουν το καθήκον τους χωρίς περιορισμούς, όπου κι αν χρειασθεί να φθάσουν.
 Τότε, όλος ο λαός θα είναι στο πλάι τους και θα τους τιμήσει δεόντως!
ΛΥΚΙΟΣ.
 

4 σχόλια:

  1. Καλησπέρα Λύκιε,
    Από συζητήσεις που έχω κατά καιρούς με φίλους αστυνομικούς και μάλιστα ένας εξ' αυτών είναι και αδελφικός φίλος, είμαστε από μικροί μαζί, είχα εντοπίσει κάποια από τα προβλήματα που αναφέρεις στην επιφάνεια τους όμως. Βέβαια με τα επιχειρήματά σου θεωρώ πως ανέλυσες την κάθε λεπτομέρεια και φώτισες και το πιο σκοτεινό σημείο. Όμως επειδή δεν ανήκω σε αυτό το "χορό" δεν ξέρω και να "χορεύω", απευθύνθηκα στους φίλους να επισκεφτούν το χώρο σου και να σου θέσουν τους προβληματισμούς τους...

    Είμαι νέος στο χώρο σου, τον εντόπισα πριν από ένα μήνα, αντιλαμβάνομαι ότι θέλεις να προβληματίσεις-αφυπνίσεις συνειδήσεις δια μέσω της έρευνας. Θα ήθελα να μου λύσεις μια απορία, γιατί αναφέρεσαι στο ιστολόγιο σου ως "Καταχθόνιος Δαίμων", ενώ από όσο έχω ψάξει έχει αρνητική σημασία; Ποιο το νόημα "Τούς τέ καταχθονίους σέβε δαίμονας, έννομα ρέζων"; Μήπως έχει αλληγορική σημασία; Δηλαδή ότι πρέπει να σεβόμαστε ακόμα και την πιο σκοτεινή δύναμη, διότι και αυτή έχει κάτι να πει;

    Αντάρτης του Πόντου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χαίρε Αντάρτη του Πόντου, φίλε μου!
    Επικροτώ την τόλμη στην απορία σου, καθότι από ενάρξεως του ιστοχώρου αυτού, ουδείς έως τώρα τόλμησε να θέσει το καίριο και εύλογο αυτό ερώτημα. Είναι εύλογο, διότι το όνομα «Καταχθόνιος Δαίμων» από μόνο του, προκαλεί ερωτηματικά σχετικά με την πρόθεση του φέροντα και την πραγματική του ταυτότητα. Μάλιστα λόγω του μυστηρίου που κρύβουν αυτές οι λέξεις, μπορεί κανείς εύκολα να υποψιασθεί κάτι το «κακό»!

    Οφείλω λοιπόν να εξηγήσω τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις.

    Στα «Χρυσά Έπη» του Πυθαγόρα (Ιεροκλής, το 450 π.Χ.) αναφέρεται στους πρώτους κιόλας στοίχους (1-8) «Πολιτικαί αρεταί» :
    «Αθανάτους μεν πρώτα Θεούς, νόμω ως διάκειται,
    Τίμα και σέβου Όρκον, έπειθ’ ήρωας αγαυγούς,
    Τους τε Καταχθονίους σέβε Δαίμονας έννομα ρέζων,
    Τους τε γονείς τίμα τους τα’ άγχιστ’ εγγεγαώτας,
    Των δ’ άλλων αρετή ποιού φίλον όστις άριστος.
    Πραέσι δ’ είκε λόγοις έργοισί τα’ επωφελίμοισι,
    Μηδ’ έχθαιρε φίλον σον άμαρτάδος είνεκα μικρής
    Όφρα δύνη∙ δύναμις γαρ ανάγκης εγγύθι ναίει.»

    Η μετάφραση του ανωτέρω, είναι η ακόλουθη:

    «Τους αθανάτους μεν πρώτα θεούς, όπως υπό του Νόμου έχουν διαταχθεί,
    να τιμάς, και τον όρκον ομοίως σέβου, καθώς και την τάξη των πεφωτισμένων Ηρώων (τίμα) και τους επί της Γης διαμένοντας δαήμονες σέβου, πράττων τα νενομισμένα.
    Και τους γονείς να τιμάς, ως και όσους εκ γεννετείς προς σε πρόσκεινται. Εκ δεν των άλλων, εκείνον φίλον σου να προσλαμβάνεις, όστις υπερέχει κατά την αρετήν, και είναι ο άριστος. Υπάκουε εις τους μετρημένους λόγους του και τας εντίμους και ωφελίμους πράξεις του. Μηδέ μισήσεις ποτέ τον φίλον σου δι’ ασήμαντον αιτίαν, όσον ημπορείς, διότι η Δύναμις εδρεύει πλησίον της Ανάγκης.»

    Όσον αφορά στα περί «καταχθονίου δαίμονα», πρόσεξε τα εξής:

    Η λέξη «καταχθόνιος» εδώ δεν είναι συνώνυμη της λέξης «υποχθόνιος» (δηλαδή αυτός που είναι κάτω από την γη, η μέσα σε αυτήν). Εδώ καταχθόνιος, είναι ο επίγειος (ο κατά χθόνα).
    Η λέξη «δαίμων» δεν είναι συνώνυμη του διαβολικού σατανικού όντος, αλλά προέρχεται από την λέξη «δαήμων» μου σημαίνει «γνώστης», «επαΐων», αυτός δηλαδή που έχει την γνώση, ο μεμυημένος.
    Έτσι οι «Καταχθόνιοι δαίμονες» κατά Πυθαγόρα, Ιεροκλή και του Πυθαγορικού Λύσιδος, είναι οι Σοφοί και ενάρετοι, οι δαήμονες και επιστήμονες κατά χθόνα. Οι επίγειοι δηλαδή γνώστες των Θείων πραγμάτων. Είναι δε το τρίτο γένος, το χθόνιον, έναντι του αιθέριου της ενδιαμέσου τάξεως και του ουρανίου της ανωτέρας τάξεως.
    Χωρίς να θέλω να σε κουράσω με περισσότερη ανάλυση επί της ερμηνείας των Πυθαγορικών Χρυσών Επών, σε παραπέμπω σε έρευνα, ή αν δεν έχεις πρόσβαση σε αυτά και το επιθυμείς, θα μπορούσα να επεκταθώ σε ιδιαίτερο άρθρο.
    Στο διαταύτα τώρα, το όνομα του ιστοχώρου μου, δεν αποτελεί πλέον μυστήριο και πολύ περισσότερο δεν υποκρύπτει υποχθόνια και σατανική -ή σκοτεινή όπως είπες- προέλευση. Το αντίθετο μάλιστα…
    Δεν θα μπορούσα άλλωστε! Σε ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσες να το εξηγήσω.
    ΛΥΚΙΟΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Λύκιε,
    χαίρομαι πραγματικά όταν διαπιστώνω μέσα από τα άρθρα σου την εσωτερική ανάγκη σου να αποκαταστάσεις την παραχάραξη ή αλλοίωση των νοημάτων κάποιων λέξεων. Αυτό δηλώνει ένα σημαντικό γνώρισμα του οξυδερκούς ανθρώπου, το σεβασμό προς το πνευματικά ύψιστο, στην περίπτωση αυτή το σεβασμό προς τη γλώσσα.
    Όσον αφορά το παραπάνω άρθρο σου, θα ήθελα να κάνω μια επισήμανση που αποτελεί αποτέλεσμα παρατήρησης και ενεργοποίησης της κοινής λογικής. Η κατάσταση που περιγράφεις είναι από τραγική έως άκρως επικίνδυνη, δεδομένου ότι η κατάσταση που επικρατεί στην αστυνομία αποτελεί αντανάκλαση της κοινωνίας από την οποία στελεχώνεται και του πολιτικού αμοραλισμού από τον οποίο και διαβρώνεται. Δυστυχώς η αναξιοκρατία, η ακαταλληλότητα και ο κομφορμισμός είναι γνωρίσματα του ελληνικού κρατικού μηχανισμού του οποίου ο υδροκεφαλισμός ευνοεί τη διάβρωση.
    Οι αστυνομικοί είναι άνθρωποι δημόσιοι υπάλληλοι. Ας δούμε πόσα πλεονεκτήματα και πόσα αντίστοιχα μειονεκτήματα κρύβουν καθεμιά από αυτές τις αμφίσημες στη νέα ελληνική λέξεις αυτής της απλής πρότασης. Τότε μόνο θα καταλάβουμε τι πραγματικά πρέπει να μεταστραφεί για να εξυγιανθεί η κατάσταση και να αποτραπεί η εξάπλωση της διάβρωσης. Ένα παιδί που μπαίνει στα 18 του στη σχολή γιατί το όνειρό του είναι να γίνει δημόσιος υπάλληλος -με την επικρατούσα έννοια- πρέπει να γαλουχηθεί με εκείνα τα ιδανικά που, όπως φαίνεται, δεν έχει ως τώρα αφομοιώσει -για να ζει με τέτοια όνειρα- ώστε να αποκτήσει ηθική, το γνώρισμα που τελειοποιεί και δικαιώνει την ανθρώπινη φύση μας. Και η ηθική αποκτιέται από το έθος που χαρακτηρίζεται από προαίρεση. Η πνευματική αδράνεια στην καρέκλα του γραφείου σίγουρα δεν μπορεί να προσφέρει το έθος (= ήθος) και μια τέτοια επιλογή καταργεί την έννοια άστυ - νόμος και το χειρότερο κάνει τους υπηρέτες του νόμου άμορφη μάζα που χειραγωγείται ευκολότερα για τον επιπρόσθετο λόγο ότι τα ανθρώπινα στοιχεία αυτής της μάζας έχουν ξεχάσει την ταπεινότητα ως προσόν του ενάρετου και υπόκεινται στην ευτέλεια της υλικής αλαζονείας που επιτείνει η αντίληψη του άτρωτου και απυρόβλητου λόγω επαγγελματικής ιδιότητας.
    Αντιγόνη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αντιγόνη,
    διαβάζοντας το σχόλιό σου, μου ήρθε αυθόρμητα ένα ελαφρύ χαμόγελο! Ένα χαμόγελο, επειδή βρίσκω μέσα από το λόγο σου, ένα φωτεινό μυαλό και ένα αναλυτικό και γνήσια ερευνητικό, πνεύμα. Αυτό με εντυπωσιάζει!
    Συμφωνώ απολύτως με τα λεγόμενά σου και επιπροσθέτως συμπληρώνω πως (θεωρώντας δεδομένο ότι το πολιτικό σύστημα επιθυμεί έτσι την Αστυνομία, για τους λόγους που αναφέρθησαν στο άρθρο), το επάγγελμα αυτό έχει μια ακόμη ιδιαιτερότητα: από την φύση του, απονέμει εξουσία στα μέλη του, η οποία έχει ηθική, ψυχική και φυσική εφαρμογή. Η εξουσία αυτή, την οποία παραλαμβάνει ο νέος αστυφύλακας κατ’ απονομή με την έξοδό του από την σχολή, θα έπρεπε να παρέχεται σε ώριμους υποδοχείς, ώστε να κάνουν ορθή και συνετή διαχείριση αυτής, χωρίς υπερβολές, αλλά με φειδώ, δικαιοσύνη και μετριοπάθεια. Αντίθετα όμως, οι ανώριμοι νέοι αστυφύλακες ή υπαστυνόμοι, με βασική έλλειψη εμπειρίας ζωής και κοινωνικών γνώσεων, νομοτελειακά οδηγούνται σε καταχρηστική εφαρμογή της εξουσίας αυτής! Η αποστασιοποίηση των νέων αστυνομικών από τα κοινωνικά δρώμενα, λόγω της ελιτίστικης νοοτροπίας που τους καλλιεργείται στις σχολές, αφού συγκριτικά με τους άλλους συνομηλίκους τους, δεν πήγαν στρατό, δεν ταλαιπωρήθηκαν οικονομικά ως φοιτητές (εσώκλειστοι για 2 έτη στην σχολή με μισθό, διατροφή, κτλ), δεν θα ζήσουν την ανεργία και την εργοδοτική εκμετάλλευση, θα έχουν εξασφαλισμένο μισθό (άνω του μέσου όρου) και σύνταξη, θα απολαμβάνουν την μονιμότητα και τέλος θα ασκούν εξουσία στους υπόλοιπους συμπολίτες τους, τους κάνει πολλές φορές ανάλγητους στα κοινωνικά ζητήματα και άδικους στην κρίση και την συμπεριφορά τους.
    Ενώ λοιπόν θα έπρεπε η εξουσία πάντοτε να δίδεται σε ανθρώπους συνετούς ώριμους, ηθικά και ψυχικά ακέραιους, στην περίπτωση των αστυνομικών (και όχι μόνο) δίδεται αφειδώς και παρά χρήμα.
    Αυτό λοιπόν, κάνει τους αστυνομικούς να αναδύουν τις ποιο αρνητικές πτυχές του χαρακτήρα τους, αφού οι αναστολές που θα τις εμπόδιζαν, αναιρούνται από το ψευδαίσθημα της εξουσίας τους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η διαφθορά μοιάζει με αναμενόμενη παρεπόμενη εξέλιξη και με την σειρά της, οδηγεί σε εξάρτηση από την διαπλοκή, αλαζονεία και τέλος την ευτέλεια κάθε ανθρώπινης αξίας που θα του αναλογούσε…
    Το κλίμα θα μπορούσε να αναστραφεί, αν υπήρχε(;) η πολιτική βούληση για αλλαγή του τρόπου εισαγωγής στην αστυνομία και κυρίως αν η εκπαίδευση περιελάμβανε και ηθικοπλαστικό μέρος με μεγάλη βαρύτητα, ώστε ο νέος αστυνομικός να συνειδητοποιούσε τον θεσμικό του ρόλο, την επίδραση στην κοινωνία και την διαδραστική δυναμική του επαγγέλματος με τους πολίτες.
    Δεν ευελπιστώ όμως σε κάποια τέτοια προοπτική εν ευθέτω χρόνω…
    Ίδωμεν στον απώτερο…
    ΛΥΚΙΟΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αφήστε το σχόλιό σας
Φίλοι του ιστολογίου, παρακαλώ να κάνετε ελεύθερα τον σχολιασμό σας, αλλά να απέχετε από ύβρεις και προσβολές προσώπων, καθώς και να χρησιμοποιείτε την Ελληνική γλώσσα και γραφή (όχι greeklish). Προσβλητικά και υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται. Επίσης διαγράφονται spam και διαφημίσεις άλλων ιστολογίων, αλλά και κάθε άλλο σχόλιο που δεν συνάδει με το ύφος και το ήθος που ορίζει ο δημιουργός και διαχειριστής του ιστολογίου.

ΠΡΟΣΟΧΗ:
Τα σχόλια ελέγχονται πριν δημοσιευθούν.



.