Πέμπτη 29 Ιουνίου 2017

Γιατί ο Disraeli έγραψε ένα βιβλίο με το οποίο ενίσχυσε τις «αντισημιτικές συνομωσίες»;


«Ο κόσμος κυβερνάται από τελείως διαφορετικά άτομα από αυτά που κάποιοι νομίζουν» – Benjamin Disraeli, “Coningsby” (1844).
 
Το Coningsby είναι ένα πολιτικό μυθιστόρημα που έγραψε ο διατελέσας δύο φορές πρωθυπουργός της Αγγλίας (το 1866 και την εξαετία 1874-80), Benjamin Disraeli, Λόρδος του Beaconsfield (1804 – 1881). Το βιβλίο πρωτο-δημοσιεύθηκε τον Ιούνιο του 1844. Ο Disraeli υπήρξε ο πρώτος (και μοναδικός μέχρι στιγμής) εβραϊκής καταγωγής πρωθυπουργός της Αγγλίας.

Ο Disraeli, που ανήκε στους λεγόμενους «αφομοιωμένους» Εβραίους και όχι μόνο δεν αρνήθηκε την καταγωγή του (μιλούσε μάλιστα με αλαζονικό ύφος για αυτήν), αλλά πόνταρε στην «διαφορετικότητά» του για να ανέλθει πολιτικά, την ίδια στιγμή που επαινούσε την Αγγλία για την ελευθερία που απολάμβανε στο «πιο γενναίο έθνος» του κόσμου, για πολλούς ήταν ένας «άνθρωπος των αντιθέσεων», μια διπλή προσωπικότητα : καιΕβραίος σωβινιστής και Άγγλος ιμπεριαλιστής.

Εκτός από πολιτικός, ο Disraeli υπήρξε και ένας παραγωγικόςμυθιστοριογράφος
Το Coningsby (ή αλλιώς «Η Νέα Γενιά» / The New Generation) φημολογείται ότι βασίζεται στην προσωπικότητα του Nathan MayerRothschild (φώτο). Ο γεννημένος στη Φρανκφούρτη εβραϊκής καταγωγής μεγαλοτραπεζίτης Nathan MayerRothschild (1777 – 1836), ήταν ένας από τους πέντε γιους της δεύτερης γενιάς της γνωστής δυναστείας των Rothschild. Ο χαρακτήρας του ‘Sidonia που εμφανίζεται στο βιβλίο, είναι μια διασταύρωση του Lionel de Rothschild (1808 – 1879), τουπρώτου Εβραίου που έγινε μέλος του Κοινοβουλίου του Ηνωμένου Βασιλείου και του ίδιου του Disraeli.

Ο Sidonia είναι ένας μυστηριώδης χαρισματικός Εβραίος, τον οποίον ο Disraeli κάνει να εμφανίζεται στην πλοκή του έργου ξαφνικά «από το πουθενά» και για λίγο και στην συνέχεια εξαφανίζεται καβαλώντας μια μαγευτική αραβική φοράδα που ονομάζεται «Η Κόρη του Αστέρος».

Το βιβλίο τοποθετείται χρονικά σε μια εποχή πραγματικών πολιτικών γεγονότων του 1830 στην Αγγλία μετά την ψήφιση του Μεταρρυθμιστικού Νομοσχεδίου (Reform Bill) το 1832, το οποίο έφερε ευρείας κλίμακας αλλαγές στο εκλογικό σύστημα της Αγγλίας και της Ουαλίας.

Το μυθιστόρημα ακολουθεί τη ζωή και την καριέρα του HenryConingsby, του ορφανού εγγονού ενός πλούσιου Μαρκησίου, του Λόρδου Monmouth. Ο Λόρδος Monmouth αρχικά απέρριψε τον γάμο των γονέων του Coningsby, αλλά στο θάνατό τους θα υποχωρήσει και θα στείλει το παιδί να εκπαιδευτεί στο EtonCollege. Εκεί ο Coningsby γίνεται φίλος με τον Oswald Millbank, τον γιο ενός πλούσιου βαμβακοπαραγωγού που είναι άσπονδος εχθρός του Λόρδου Monmouth. Ο Coningsby αρχίζει να αναπτύσσει τις δικές του φιλελεύθερες πολιτικές απόψεις και ερωτεύεται την αδελφή του Oswald, την Edith. Όταν ο ΛόρδοςMonmouth ανακαλύπτει αυτές τις εξελίξεις εξαγριώνεται και κρυφά αποκληρώνει τον εγγονό του. Μετά το θάνατό του, οConingsby έχει μείνει άφραγκος και αναγκάζεται να δουλεύει για να ζήσει. Αποφασίζει να σπουδάσει νομικά και να γίνει δικηγόρος. Ο πατέρας της Edith (ο οποίος μέχρι τότε ήταν εχθρικός απέναντί του) βλέπει με καλό μάτι αυτή του την προσπάθειά και συναινεί τελικά στο γάμο με την κόρη του. Στο τέλος του μυθιστορήματος οConingsby εκλέγεται στο Κοινοβούλιο στην εκλογική περιφέρεια του πεθερού του και ξαναβρίσκεται με περιουσία.
Στο “Coningsby” και αργότερα στο “Tancred”, ο Disraeli κατασκευάζει έναν Εβραίο σούπερμαν, ο οποίος κατέχει τα πάντα, ξέρει τους πάντες και περιγράφει τη δύναμη και την υπεροχή των Εβραίων με όρους που όμοιους τους θα μπορούσαμε να βρούμε μόνο σε κείμενα «αντισημιτών». Ο Εβραίος που είναι μια κρυφή δύναμη πίσω από τους θρόνους και τις κυβερνήσεις, εκείνος που είναι πάντα στο παρασκήνιο, που διευθύνει την πορεία των διεθνών γεγονότων. Ο Sidonia είναι ένας άνθρωπος που έχει κάνει την μυστική ιστορία του κόσμου χόμπι του, μια μοναχική ύπαρξη μεγάλης σοφίας και εξειδίκευσης, δείγμα μιας διάνοιας που ανήκει σε ανώτερη τάξη.

Η βιολογία του κακού: Είναι ο άνθρωπος από τη φύση του επιθετικός;

Το αναπάντητο(;) ερώτημα της ανθρώπινης επιθετικότητας έχει απασχολήσει σχεδόν το σύνολο των επιστημών καθώς και των κοσμοθεωριών.
Έχουν διατυπωθεί βιολογικές θεωρίες, που ερμηνεύουν την επιθετικότητα ως ένστικτο και προδιαγεγραμμένη συμπεριφορά και οι οποίες έχουν βοηθήσει αρκετά, αλλά όχι επαρκώς στην πρόληψη και στον έλεγχο τέτοιων συμπεριφορών, ενώ αγνοούν τους κοινωνικούς παράγοντες. Από την άλλη μεριά, οι κοινωνικές θεωρίες αποδίδουν την επιθετικότητα σε ποικίλες αιτίες, που περιλαμβάνουν την προηγούμενη εμπειρία, τη μάθηση και τους εξωτερικούς παράγοντες του περιβάλλοντος των ατόμων. Ένας για παράδειγμα ισχυρός κοινωνικός παράγοντας που μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους στην εκδήλωση επιθετικών συμπεριφορών είναι η ματαίωση. Σύμφωνα με την υπόθεση της ματαίωσης, το άτομο διοχετεύει ψυχική ενέργεια προκειμένου να πραγματοποιηθούν οι προσωπικοί στόχοι που έχει θέσει και η επιθετικότητα εκδηλώνεται όταν κάποιος παράγοντας σταθεί εμπόδιο στην υλοποίησή τους. Μια άλλη άποψη θεωρεί την επιθετικότητα ως μαθημένη κοινωνική συμπεριφορά. Σύμφωνα με τον Albert Bandura για παράδειγμα, τα άτομα μαθαίνουν να είναι επιθετικά είτε επειδή με τη συμπεριφορά τους αυτή δέχονται τα ίδια κάποια ανταμοιβή, είτε επειδή παρατηρούν και μιμούνται κάποιον άλλο που ανταμείβεται λόγω της επιθετικής του συμπεριφοράς.
Από τη μία οι θεωρίες της κοινωνικής αλληλεπίδρασης, οι οποίες εν πολλοίς υποστηρίζουν πως η κοινωνική δομή, ο τρόπος ζωής και ο ψυχικός βιασμός που αυτή παράγει μάς ωθούν στα άκρα της αντοχής μας και συχνά εκδηλώνουμε επιθετικότητα με την παραμικρή αφορμή κι από την άλλη οι γενετικές ερμηνείες, οι οποίες επιχειρούν να αναλύσουν τη βιολογία του ανθρώπινου κακού. Και βέβαια δεν είναι απαραίτητα αντιπαραθετικές μεταξύ τους.
Με το μέγα αυτό φιλοσοφικό ερώτημα καταπιάνεται στο νέο του βιβλίο «Behave: The Biology of Humans at Our Best and Worst» (Συμπεριφέρομαι: Η βιολογία των ανθρώπων στο καλύτερο και το χειρότερο μας) ο Ρόμπερτ Σαπόλσκυ (Robert Maurice Sapolsky) Αμερικανός καθηγητής Βιολογικών Επιστημών, καθηγητής Νευρολογίας, Νευρολογικών Επιστημών και Νευροχειρουργικής στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ και ερευνητικός συνεργάτης στο Εθνικό Μουσείο της Κένυας.

Τετάρτη 14 Ιουνίου 2017

ANIMUS & ANIMA



σύμφωνα με τον
ΓΙΟΥΝΓΚ

Όπως ακριβώς ζούμε σ’ ένα εξωτερικό κόσμο όπου μια ολόκληρη ήπειρος μπορεί από στιγμή σε στιγμή να βυθιστεί , ή ένας πόλος να μετακινηθεί, έτσι και εσωτερικά ζούμε σ’ ένα κόσμο όπου σε κάθε στιγμή μπορεί να συμβεί κάτι παρόμοιο, που αν θα’ χει τη μορφή μίας ιδέας (έμμονης ή παράλογης) ή διάθεσης (αόριστης ή απρόβλεπτης) δεν θα είναι γι’ αυτό το λόγο λιγότερο επικίνδυνο και αξιόπιστο.
Σύμφωνα με τον Γιούνγκ μία τέτοια κατάρρευση καθώς και μερικά από τα πιο δύσκολα και λεπτά ηθικά μας προβλήματα δημιουργούνται από την εμφάνιση ενός εσωτερικού προσώπου με αυτόνομη προσωπικότητα και μη συνειδητή συμπεριφορά. Το πρόσωπο αυτό εμφανίζεται στα όνειρα, στα οράματα, στις φαντασιώσεις μας ή προβάλλεται πάνω σε πρόσωπα ή καταστάσεις της καθημερινής μας ζωής. Έχει χαρακτηριστικά που λείπουν από τη εξωτερική προσωπικότητα και λειτουργεί με τρόπο αντισταθμιστικό αλλά πάντα ασυνείδητο γιατί παρενοχλεί την προσαρμογή του ατόμου στον εξωτερικό κόσμο γκρεμίζοντας του την ιδανική εικόνα που έχει φτιάξει για τον εαυτό του.
Το πρόσωπο για το οποίο μιλάμε είναι αρχετυπικής μορφής, έχει τις ρίζες του στο συλλογικό ασυνείδητο και εμφανίζεται με θηλυκή μορφή (anima) αν το άτομο είναι άνδρας ή με αρσενική μορφή (animus) αν το άτομο είναι γυναίκα .Πιο απλά μπορούμε να πούμε ότι και ο πιο τέλεια αρρενωπός άνδρας κλείνει μέσα του κάτι θηλυκό (και γνωρίζουμε ότι οι πολύ αρρενωποί άνδρες έχουν προσεκτικά φυλαγμένη και κρυμμένη μια πολύ τρυφερή συναισθηματική ζωή που συχνά περιγράφουμε εσφαλμένα σαν «θηλυκή») ενώ και η πιο θηλυκή γυναίκα κρύβει μέσα της έναν άντρα (σαν μία εσωτερική μορφή της ψυχής της). Χαρακτηριστικό είναι ότι στο ασυνείδητο του άντρα υπάρχει κληροδοτημένη μια ομαδική εικόνα γυναίκας με τη βοήθεια της οποίας ο άνδρας κατανοεί τη γυναικεία φύση, ενώ κάτι αντίστοιχο ισχύει για τη γυναίκα..
Πρόκειται για μία οντότητα που λειτουργεί ανεξάρτητα από τις άλλες ψυχικές λειτουργίες και παρεμβαίνει στη ζωή του ατόμου είτε βοηθητικά είτε καταστρεπτικά αλλά πάντα καθοριστικά και επίμονα Animus σημαίνει νους ή πνεύμα. Είναι η αρσενική ψυχή μέσα στη γυναίκα που κατεξοχήν λειτουργία της είναι ότι παράγει γνώμες. Αντιστοιχεί στον πατρικό λόγο. Η Anima είναι η θηλυκή ψυχή του άνδρα. Αντιστοιχεί στον μητρικό έρωτα και παράγει διαθέσεις.
Η επίδραση που έχουν στο Εγώ η άνιμα και ο άνιμους είναι βασικά η ίδια. Είναι πολύ δύσκολο ν’ απαλλαγεί κανείς απ’ αυτή την επίδραση γιατί είναι πρώτα απ’ όλα ιδιαίτερα ισχυρή. Και αμέσως γεμίζει την εγωική προσωπικότητα με μια ακλόνητη αίσθηση δικαίωσης. Ύστερα η αιτία της επίδρασης προβάλλεται και φαίνεται ότι αποτελεί μέρος των αντικειμένων και των αντικειμενικών καταστάσεων (και τα δύο είναι γνωρίσματα του αρχετύπου).Φυσικά το αρχέτυπο υπάρχει a priori.Αυτό εξηγεί την αναμφισβήτητη ύπαρξη ορισμένων ψυχικών διαθέσεων και γνωμών που είναι εντελώς παράλογες και οι οποίες είναι δύσκολο να επηρεαστούν επειδή η υποβλητική επίδραση που ασκεί το αρχέτυπο είναι πολύ ισχυρή. Το συνειδητό γοητεύεται απ’ αυτή αιχμαλωτίζεται ,ναρκώνεται. Συχνά μάλιστα έχει μία αόριστη αίσθηση μίας ηθικής ήττας. Ύστερα αρχίζει να συμπεριφέρεται όλο και πιο αμυντικά, περιφρονητικά και υποκριτικά, δημιουργώντας έτσι ένα φαύλο κύκλο που απλά αυξάνει τη αίσθηση της κατωτερότητας του. Τότε καταλύεται η ανθρώπινη σχέση γιατί όπως και η μεγαλομανία έτσι και το αίσθημα κατωτερότητας, αποκλείει την αμοιβαία αναγνώριση .Και χωρίς αμοιβαία αναγνώριση σχέση δεν υπάρχει .
ANIMA
Είναι το θηλυκό στοιχείο που προσωποποιεί όλες τις θηλυκές ψυχολογικές τάσεις της ψυχής του άνδρα όπως τα αισθήματα, οι αόριστες διαθέσεις ,οι προφητικές διαισθήσεις η ευαισθησία προς την άλογη πλευρά ,η δύναμη του προσωπικού έρωτα το αίσθημα της φύσης και οι σχέσεις με το ασυνείδητο. Η απώθηση αυτών των θηλυκών τάσεων και ροπών προκαλεί τη συσσώρευση τους στο ασυνείδητο. Έτσι η εικόνα της γυναίκας γίνεται υποδοχέας αυτών των απαιτήσεων .Γι’ αυτό ο άνδρας στην ερωτική του εκλογή έχει ισχυρή επιθυμία ν’ αποκτήσει τη γυναίκα που ανταποκρίνεται καλύτερα στη δική του ασυνείδητη θηλυκότητα, μία γυναίκα που μπορεί αδίστακτα να δεχτεί την προβολή της ψυχής του.
Δεν είναι τυχαίο που κάποτε διάλεγαν ιέρειες (οι Έλληνες τη Σίβυλλα) για να βολιδοσκοπούν τη βούληση των θεών και να επικοινωνούν μαζί τους. Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι Μάγοι των Εσκιμώων και άλλων αρκτικών φυλών που φορούν γυναικεία ενδύματα ή ζωγραφίζουν στήθη πάνω στα δικά τους ρούχα για να εκδηλώσουν την εσωτερική θηλυκή τους πλευρά που τους επιτρέπει να επικοινωνούν με τη χώρα των πνευμάτων (ασυνείδητο).
Στις εκφράσεις του το άνιμα προσδιορίζεται κατά κύριο λόγο από τη μητέρα του άνδρα.Αν ο άνδρας έχει την αίσθηση ότι η μητέρα του είχε πάνω του αρνητική επίδραση η θηλυκή ψυχή του θα εκφραστεί με οξυθυμία, άγχη, αβεβαιότητα, ανασφάλεια, υπερευαισθησία. Αν ξεπεράσει αυτές τις αρνητικές τάσεις θα ενισχυθεί ο ανδρισμός του. Στην ψυχή αυτού του άνδρα το αρνητικό πρότυπο της μητέρας-άνιμα θα επαναλαμβάνει επίμονα: «-Δεν είμαι τίποτα...-Τίποτα δεν έχει σημασία...-Για τους άλλους είναι διαφορετικό αλλά εμένα τίποτα δεν μ’ ευχαριστεί». Αυτές οι διαθέσεις του άνδρα μπορούν να εκδηλωθούν μέσα από δύστροπο χαρακτήρα αρρωστοφοβία, ανικανότητα, τάση για ατυχήματα. Οι Σειρήνες των Ελλήνων, η βασίλισσα της νύχτας στο Μαγεμένο Αυλό του Μότσαρτ προσωποποιούν αυτές τις επικίνδυνες πλευρές του άνομα. Μία άλλη αρνητική εκδήλωση του άνιμα στην προσωπικότητα του αρσενικού είναι η έφεση να κάνει πικρές φαρμακερές εκθηλυμένες παρατηρήσεις που όλα τα υποτιμούν και βασίζονται σε μία φτηνή διαστροφή της πραγματικότητας.
Μία πιο λεπτή εκδήλωση του θηλυκού πνεύματος είναι τα παραμύθια όπου η πριγκίπισσα απαιτεί από τους μνηστήρες της ν’ απαντήσουν σε μία σειρά ερωτήματα ή να κρυφτούν. Αν δεν λύσουν τα αινίγματα ή τους βρει θα πεθάνουν. Αυτή η παγίδα της άνιμα διαφαίνεται στις ψευτοδιανοητικές και στην πραγματικότητα νευρωτικές συζητήσεις που εμποδίζουν τον άντρα να συγχρωτιστεί με την πραγματική ζωή και τις δημιουργικές αποφάσεις.
Αν οι σχέσεις του άνδρα με τη μητέρα του υπήρξαν θετικές (με τάσεις προσκόλλησης στη μητέρα) αυτό θα έχει διαφορετικές επιπτώσεις πάνω στο θηλυκό στοιχείο. Ο άνδρας είτε εκθηλύνεται, είτε γίνεται έρμαιο των γυναικών και ανίκανος ν’ αντιμετωπίσει της δυσκολίες της ζωής.

Παρασκευή 9 Ιουνίου 2017

Η ΠΛΑΝΗ ΤΟΥ ΜΑΝΤΖΙΚΕΡΤ και το σήμερα


Η μάχη του Μαντζικέρτ από γαλλική μινιατούρα του 15ου αιώνα, στην οποία οι πολεμιστές απεικονίζονται με δυτικοευρωπαϊκό οπλισμό και ρουχισμό.




Νίκος Τοπούζης
Ιστορικός Συγγραφέας

Τον Φεβρουάριο του 1071 ο στρατηγός-αυτοκράτορας της Ελληνικής Μεσαιωνικής Αυτοκρατορίας Ρωμανός Δ’ Διογένης αποφάσισε να εκστρατεύσει ανατολικά και να δώσει την κρίσιμη μάχη ώστε να συντρίψει μια νέα απειλή εξ ανατολών, τους Σελτζούκους Τούρκους. Νομάδες από τα υψίπεδα του Αλτάι, πρόσφατα προσηλυτισμένοι στο Ισλάμ και δεινοί έφιπποι πολεμιστές, οι Σελτζούκοι φάνταζαν μακρινή απειλή για την Κωνσταντινούπολη. Οι επιδρομές τους όμως στην Ανατολία ήταν τόσο σφοδρές και η βαρβαρότητα που επιδείκνυαν σε κάθε χωριό, πόλη ή επαρχία τόσο μεγάλη, που η άμεση αντιμετώπιση τους είχε καταστεί πρώτη προτεραιότητα για τον Αυτοκράτορα.






Η κρίσιμη μάχη δόθηκε στο Μάντζικερτ. Η εμπροσθοφυλακή του Βυζαντινού στρατού απέκρουσε με επιτυχία την πρώτη επίθεση των Τούρκων και με τον Ρωμανό ως επικεφαλή ξεκίνησε αντεπίθεση. Η ορμή της αντεπίθεσης ήταν τέτοια που διέρρηξε το μέτωπο των αντιπάλων, τους ανάγκασε να ξεκινήσουν άτακτη υποχώρηση αλλά κάπου εκεί «κάτι» πήγε στραβά. Το κύριο σώμα του στρατού όχι μόνο δεν ακολούθησε την καταδίωξη του εχθρού αλλά σήμανε και υποχώρηση (!) κάτι που ανάγκασε και την οπισθοφυλακή να θεωρήσει πως η μάχη χάθηκε και υποχώρησε και αυτή. Αυτή η συμπεριφορά των αξιωματικών του κυρίου σώματος ήταν μια ξεκάθαρη προδοσία προς το πρόσωπο του Αυτοκράτορα, αποτέλεσμα της δυσαρέσκειας των αυλικών και των γραφειοκρατών της Πόλης με τον Ρωμανό. Ήθελαν να τον ξεφορτωθούν και το έκαναν εις βάρος των κατοίκων όλης της Ανατολίας! Με το 1/3 του στρατού του μόνο ο Διογένης έφτασε πολύ κοντά στη νίκη αλλά ο αντίπαλος του, Σουλτάνος Αλπ Αρσλάν ήταν άξιος αντίπαλος. Κατάφερε και συγκράτησε την οπισθοχώρηση του στρατού του, τον αναδιοργάνωσε και περικύκλωσε την εμπροσθοφυλακή που είχε απομείνει μόνη της στο πεδίο της μάχης. Αιχμαλώτισε τον αυτοκράτορα και τους άντρες τους.
Ο Αρσλάν φέρθηκε βασιλικά στον αντίπαλο του και τον άφησε ελεύθερο μετά από λίγο καιρό, σε αντίθεση με τους πρώην υπηκόους του. Για να σωθεί ο Διογένης απαρνήθηκε τα επίγεια και περιβλήθηκε το μοναχικό σχήμα. Η Αυλή όμως δε μπορούσε να του συγχωρήσει το παρελθόν του και έβαλε να τον συλλάβουν και να τον τυφλώσουν με πρωτάρη βασανιστή που δεν χρησιμοποίησε καυτές σιδερένιες βελόνες ώστε να συντομεύσει το μαρτύριο του Διογένη αλλά απλές βελόνες. Κατάφερε και τον τύφλωσε με την τρίτη προσπάθεια. Σιδηροδέσμιος και με φρικτά μολυσμένα τραύματα, ο πρώην αυτοκράτορας οδηγούνταν στην Πόλη. Ξεψύχησε όμως στη διαδρομή. Ένας αργός και βασανιστικός θάνατος ύστερα από προδοσία….

Δευτέρα 5 Ιουνίου 2017

Γιατί η ισλαμική ταυτότητα, είναι ασύμβατη με τον δυτικό τρόπο ζωής.


Γράφει ο Σταύρος Λυγερός



Παλαιότερα ο ευρωπαϊκός φιλελευθερισμός πίστευε ότι η ένταξη των μουσουλμάνων μεταναστών στην παραγωγική διαδικασία θα οδηγούσε σύντομα όχι μόνο σε κοινωνική ενσωμάτωση, αλλά και σε αφομοίωσή τους. Είχαν αλαζονικά υποτιμήσει τη δύναμη της ισλαμικής ταυτότητας, με την έννοια της θρησκευτικής-πολιτισμικής διαφοράς.



Τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι η ενσωμάτωση των μουσουλμανικών κοινοτήτων στις ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι δύσκολη και συχνά αδύνατη. Στις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις έχουν παγιωθεί άτυπα γκέτο μουσουλμάνων που λειτουργούν σαν παράλληλεςμικροκοινωνίες, και μάλιστα σε αντίφαση με την ευρύτερη κοινωνία.

Και όχι μόνο αυτό. Σε πρώην αποικιοκρατικές χώρες, όπως η Βρετανία και η Γαλλία, όπου υπάρχουν μουσουλμανικές κοινότητες τρίτης γενιάς, ο ισλαμικός φονταμενταλισμός αναπτύσσεται.

Παρά τα μαθήματα που μας δίνει η πραγματικότητα, οι υποστηρικτές του μοντέλου της πολυπολιτισμικής κοινωνίας συνεχίζουν να υποτιμούν την ιδιαιτερότητα και τη δύναμη της ισλαμικής ταυτότητας. Το Ισλάμ δεν είναι απλή θρησκεία. Είναι ταυτοχρόνως και δικαιικό σύστημα που καθορίζει τον τρόπο ζωής των πιστών. Δικαιικό σύστημα, μάλιστα, ασύμβατο με τις φιλελεύθερες συνταγματικές αρχές, με το νομικό πολιτισμό και με τα ήθη των δυτικών κοινωνιών.

Ασυμβατότητα και αντιφάσεις

Για τον πιστό της σκληροπυρηνικής ερμηνείας του Κορανίου που ζει στη Δύση, η ασυμβατότητα αυτή είναι πηγή αντιφάσεων. Ή θα πρέπει να παραβιάζει την πίστη του ή θα πρέπει να παραβιάζει τις νομικές υποχρεώσεις που έχει ως πολίτης. Συνήθως τις αποδέχεται μόνο προσχηματικά.

Για τον φανατικό ισλαμιστή δεν υφίσταται καν αντίφαση. Γι’ αυτόν σημείο αναφοράς είναι το Κοράνι και η σαρία (ισλαμικός νόμος). Το σύνταγμα και οι νόμοι του δυτικού κράτους στο οποίο ζει είναι απορριπτέοι και περιφρονητέοι.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όποιος προσχωρεί στον ισλαμικό φονταμενταλισμό δεν είναι απλός παραβάτης ενός νόμου. Είναι αρνητής συνολικά των δυτικών αξιών, καθώς και των νομικών και ηθικών παραγώγων τους.

Σε ακραίες περιπτώσεις η ένταση της ισλαμικής ταυτότητας προσλαμβάνει διαστάσεις απόρριψης της κοινωνίας, και σε ακόμα πιο ακραίες διαστάσεις ενεργού εχθρότητας. Οι τζιχαντιστές ουσιαστικά θέτουν τον εαυτό τους εκτός της κοινωνίας στην οποία μεγάλωσαν. Για την ακρίβεια, τη θεωρούν θρησκευτικό και πολιτισμικό εχθρό τους.

Μπορούν να σκοτώσουν ακόμα και γείτονες και συμμαθητές τους. Γι’ αυτό και, όταν πραγματοποιούν τρομοκρατικές επιθέσεις, εκλαμβάνουν τον θρήνο και την αγανάκτηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών σαν επιβεβαίωση της σημασίας που είχε η πράξη τους στο πλαίσιο του “ιερού πολέμου”.

Αυτό το άτομο υποστηρίζει την κτηνοβασία, την παιδοκτονία και την χρησιμοποίηση ατόμων με ειδικές ανάγκες ως πειραματόζωα: και είναι ο πιο διάσημος «ηθικός φιλόσοφος» της εποχής μας

Σε έναν κόσμο στον οποίο κάποιος που μπορεί να κάνει μια μη πολιτικά ορθή δήλωση μπορεί να καταστραφεί, ο Peter Singerθα έπρεπε λογικά, να αποτελεί ένα ανάθεμα, λόγω των πραγματικά απαίσιων πεποιθήσεών του.


Αντίθετα, παρουσιάζεται ως ένας σεβαστός ειδικός σε θέματα ηθικής (ethicist), για παράδειγμα, σε ένα άρθρο της Wall StreetJournal σχετικά με το βιβλίο του που προτρέπει να δώσουμε το 1/3 των εισοδημάτων μας σε φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Αλλά ο αρθρογράφος εκεί παρέλειψε να πει για αυτά που κάνουν τις «υψηλές αξίες» του Singer τόσο σάπιες - και συχνά αντι-ανθρώπινες. Σκεφτείτε:

• Ο Singer υποστηρίζει τη θεωρία της «προσωπικότητας» (personhood) και την παιδοκτονία: Ισχυρίζεται ότι η έννοια της προσωπικότητας (personhood) πρέπει να αντικαταστήσει την έννοια της ανθρωπότητας (humanhood) ως το μέτρο της υψηλότερης αξίας. Από αυτή την άποψη, τα άτομα που δεν έχουν αυτοεπίγνωση δεν είναι "πρόσωπα" και επομένως έχουν χαμηλότερη αξία – κάτι που σημαίνει ότι μπορούν να σκοτωθούντα λεγόμενα ‘μη ανθρώπινα άτομα’. Από αυτή την άποψη, ο Singerέκανε μια ρητή ηθική ισοδυναμία μεταξύ κάποιων ανθρώπων και του σκουμπριού στο ‘Rethinking Life and Death’ (Επανεξετάζοντας την Ζωή και τον Θάνατο), γράφοντας "Καθώς ούτε ένα νεογέννητο βρέφος, ούτε ένα ψάρι είναι άνθρωπος, το λάθος της δολοφονίας τέτοιων όντων δεν είναι τόσο μεγάλο όσο το λάθος της δολοφονίας ενός προσώπου".